Hakan Günday'ın diğer romanlarını okumadım. Az romanını ise dinlediğim radyolarda sıkça duyduğum reklamı nedeni ile aldım. Eskiden aleni reklamlardan ziyada gazete ve dergilerin kitap tanıtım köşelerinden bilgi ediniyorduk. Neyse..
Kitabın içeriğini anlatmayacağım. Hakan Günday'ın üslubu en azından bu roman çerçevesinde değerlendirecek olursak, umut veriyor. Vulgarize ve zaman zaman rahatsız edici bir dil. Fakat...
Bu fakat bahsi uzun olacak. Hakan Günday'ın kurgu dünyası, özellikle romandaki ilk derda karakteri anlatılırken biraz zorlama ve rahatsız edici. Kısaca, kirli işlerle de hemhal olan bir tarikat çevresinde kadına karşı hayvanca muamele eden adamlar, yazar bu adamlardan rahatsız olmamızı istiyorsa, doğrudur rahatsız oluyoruz. Ama karakterler o kadar uç noktada ki, insan bir an için gerçekliklerini sorguluyor. Kurgu bir metinde ne gerçekliğini sorguladığımız sorulabilir. Sanırım sorun kurgudan ziyade, Hakan Günday'ın islam algısı ile ilgili, yazarın, öyledir yada değildir bilemiyorum, ama sanki tüm kötülüklerin din kaynaklı olduğu yada dinle insanların istismar edildiği düşüncesi var gibi ve bu romanın satır aralarında fazlasıyla görülüyor, görülmekle kalmayıp şiddetli bir öfke şeklinde beliriyor.
Amacım yazarın düşüncelerini eleştirmek değil, kurgu bir alemde yazar istediğini istediği şekilde yazar, lakin yazılan çizilen şeyin edebiyatın içinde olması gerekir, aksi takdirde biz ona roman demeyiz.
Öfke yazı için iyi bir motivasyon kaynağı olabilir. Buna katılıyorum, ama uzun vadede sürdürebilecek bir motivasyon değil.
Hakan Günday, dil kullanımındaki rahatlık, yer yer gündelik hayat diline hatta argoya inmesi,enerjili temposu yüksek kurgusu ile bence uzun dönem adından bahsettirecek bir yazar. Anlatıcı kimliğini daha uzaktan ve soğukkanlı olarak korursa, güzel romanlar yazacağa benzer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder