Ve şimdi usulca kapımı çalan kim?

Kendime bile söylemekten korktuğum şeyler var demiştim, bu sözün kendisine hiçbir anlam ifade etmediği bir kişiye. Çünkü en azından bu kadarını söylemekle içimde kopan fırtınayı bir parça dindirebilecektim.

Eskiden uzun uzun yazmayı ve konuşmayı severdim. Artık pek öyle değilim galiba. Eskiden bir sis perdesinden dünyayı izler öyle seslenirdim dünyaya. Sis aralandı gerçek tüm çirkinliği ile kabak gibi ortaya çıktı. Bir insanı hayal ederken duyduğumuz heyecanlar o insanın yanında iken sönüp gitmekte. Parlak ideler dünyasından gerçeğin balçığına tortusuna düşüyoruz. Sis perdeleri geride kaldı, gerçek çirkin, 3. bir yol var mı?

Bu hayatın tuzu biberi birşeyi eksik işte. Neşve dedikleri şey yok.

Bir rüya gördüm işte geçenlerde. O yitip giden neşveyi yaşadığım. Bambaşka bir suretle ve bambaşka biri ile. Şimdi düşünüyorumda neydi beni 7-8 yıl önce ankara baharlarında esrik esrik gezdiren ecza? Ve şimdi usulca kapımı çalan kim?

Blue Foundation - Bonfires

how many roads must a man walk down?

when you think that you've lost everything,
you find that you can always lose a little bit more


 Bob Dylan

ben lazarus, dirildim kaşlarım arasından hazla, Akif Kuruçay

Yıllar önce hasbelkader internetten bulduğum ama şairini bulamadığım bu muhteşem şiiri paylaşmak istedim. Şairi Akif Karaçay mış. Kendi şiirime çok yakın buldum.

bırak, ruhum... içimden doğrulan biri gibi ünlesin karanlığı dil
...karanlık...karanlık...dudaklarımdan boşalan mezar
ben lazarus. hazla dirildim kaşlarım arasından

tanrım bana kükreyen sular gibi bir suret bağışladın
ve genzimde çözülen toprağın kızıl kimyası
beni yeniden mezara çeken kösnül heves

olsun,yürürüm suyun sırtında karanlık ayaklarımla
ve kıyılarda hüzünle işlenmiş
bir telaş bırakırım, yıldızlara bakan yalnız hurma ağaçlarına

ah korkunç yaşam...ölümün vakur gölgesi...bilincin iki
düşman refiki, sevdiğimi biliyorlar sanki...ruhumun
çarpıldığı o kuşku dolu müziği

karanlık ayaklarımla kuyular ararım derin, suları daraltan
sırrım ...açılsın bir kanlı mendil boşluğun ortasında
rüzgarın nefesiyle yılgın kalplere sarınsın

acıyla yıpranan bir rahme emredilmiş metanet
ve hışımla sarsılan dallar...ne çok şey gizli ellerinde
insanın, tırnak diplerinde ağrılar...boğumlara saklı kehanet

balığın karnında yalvaç mayası,
ayaklarımla suyun arasına boylu boyunca yayılmış zar...
kendinden sonrakilere kalmış bir ürperiş dengesi

ben lazarus, dirildim kaşlarım arasından hazla...
toprak ve suyun savaşına karıştı adım...
oluşbozuluş balçığında atar bir damar, karanlık ayaklarımla

St. Petersburg izlenimlerine devam

Nihayet bugün biraz şehri gezme fırsatımız oldu. St. Petersburg Çarlık dönemi başkenti olarak bütün ihtişamını koruyan bir şehir. Dostoyevski,Çehov, Puşkin gibi büyük yazarların  memleketi. Kısa bir otobüs turu yaptık. Rehber sadece rusça konuştuğu için pek birşey anlamadık saolsun biraz rusça bilen bir arkadaşın ufak tefek çevirileri ile kabaca da olsa birşeyler anladık. Mimari olarak tüm şehir adeta bir açık hava müzesi, bu kadar çok ihtişamlı yapının bir arada olduğu bir şehir yeryüzünde varmıdır bilmiyorum? St Petersburg ile Moskova arasında İstanbul ile Ankara arasındakine benzer bir çekişme varmış. Devlet de bizde olduğu gibi bazı kurumları bu şehre kaydırma planları içindeymiş. Şehir içinden geçen çok sayıda kanal (haliç gibi) var. Bir dostumuz Türkiyeden özellikle entellektüel çevreden büyük yazar ve sanatçıların müze haline getirilen evlerini gezmeye gelenlerin olduğu söylendi. Bu ara kaldığımız mahallerinin adı da Dostoyevski mahallesi, ne enterasan dimi?

 Bu kafe Puşkin'in şiirlerini yazdığı yer.

 Büyük bir katedral, hali ile döneminin tüm ihtişamını yansıtıyor. Rus kileselerinde batıdakilerinin aksine oturmak için sıralar bulunmuyor.

 Bu da klasik rus mimarisi örneklerinden biri.

   Tam ismini bilmiyorum (senato meydanı?)

Açmasın akıl çiçeği gürbüz çocukların baharına Kırılır su tutmamış çeliktir arzu çünkü

ÇÖZÜLÜŞ

1

Burada dimdik ayakta

 Eğilsem gök bırakıverecek kendini

Bitecek bu şarkı, bu dans orta yerinde

Saralı bir çırpınış

Şerha şerha yarılacak dil

Pul pul kabarıp dökülecek adem harcı

Kaygı ve şehvetle ördüler beni

Sıvadılar göğsüme bu sessizliği tenha uykularda

Burada dimdik ayakta

Her şey kendi suretinde seyrederken

Som bir bakış kılındım

Sokuşturuldum  toplu fotoğrafların arka sıralarına

Belirsiz bir gülüş, kınında paslı küfür

Çektiler oluk oluk damarlarımdan

Bahar rüzgarlarını hadi kalkıp gitmeleri

Buruş buruş bir dil iliştirildi gölgeme

Saklı büyük şiirler

Dil bileyledim

2

Dilerim, kan oturarak dişlerime,

Etimde çıban, gözümde sancı dilerim

Kanatılmış bir mendilin orta yerinde gülümsemeyle

Kanımı seyrelten bir rüzgarla

-Savaşların orta yerinde kayıp öfke ile dilerim-

Açmasın akıl çiçeği gürbüz çocukların baharına

Kırılır su tutmamış çeliktir arzu çünkü

Bir rüyanın büklüm yerinden yerli yersiz

Dökülmekteyiz çünkü

Tanrıya sorarsan bitimsiz çünkülerdeyiz çünkü

Gün akşam olur bir şeyh bulamayız çünkü.

3

Som bir sessizlikle örtün beni

İçimde çöreklenen yılan üşüyor.

2005-Ankara

Fatih ÖZMERDİVANLI

From Russia with Love

Ani bir iş ziyareti nedeni ile kendimi bir anda St. Petersburgda buldum. Hava tahmin edilemeyecek kadar iyi idi. Neredeyse istanbula yakın bir havası var.

Tabii ilk şaşkınlığımız güneşin saat 10 buçuğa doğru doğması. Bu sebeple ilk günkü toplantımıza geç kaldık. Henüz şehri çok gezme fırsatı bulamamıza rağmen, hoş güzel tarihi bir şehir. Çok gelişmiş bir metro altyapısı var, insanlar kibar görünüyor.

Şimdilik uzun yazamayacağım ama son dönemlerde içinde bulunduğum karanlık ruh halinden bir parça uzaklaşmış oldum, sanırım iyi geldi.

Sıkı şiir demişken tam sırası, Osman Konuk

Osman konuk has şiir dediğimizde aklımıza gelen şairlerden, şu şiirini unutmak mümkün değil.


kirpiklerim tozlu, uzak ve arka ülkelerden geldim 
ağlamak girmemiş göz ormanlarından geçerken 
birikti bakışlarım bir çok erkeği birden ağlatacak kadar 
kapım hiç eskimedi kimseler girmezdi ki 
unuttum tüm çiçek adlarını ölüm türleri öğrenerek 
görsem de gürültüyle açmasını çiçeğin 
her gürültüde yeniden icad ettim sessizliği 
sıkıntım el örgüsü gerillalar emekliydi havalar uzun 
bir adama mavi intikamlar verdim 
kumaş aldım karşılığında 
bir leblebi atsam kalabalıklara 
üçüncü savaş çıkardı 
bunun için sık sık tahtadan bir tarih yapıyorum kendime 
kuzeyden gelen kavimleri tarihe almıyorum 
ayıp oluyor ama 
savaşlarda bazen ben de şike yapıyorum
kirpiklerim tozlu uzak ve arka ülkelerden geldim 
burada çalan davul bizim ordan duyulmaz o kadar uzak 
onaylanmadı tarihim kirpiklerim ondan ıslak 
ödül istemem acıma acı çekin lütfen siz de 
yüzüme bakmayın utandırmayın susmayın öyle 
çukulata da istemem

Osman Konuk

Suavi Kemal Yazgıç söylenilemeyeni söyleme cesareti gösteriyor

Bu ülkede çoğu insanın bildiği ama dillendiremediği gerçeklerden biri, zamanında hepimizin düşünce ve sanat anlayışını etkilemiş Şair İsmet Özel'in herkesi dışlayan kibir kokan tarifi kendinden menkul bir millet anlayışı üzerine inşa edilen fikriyatı hakkında acı gerçekleri yazma cesaretini Suavi Kemal Yazgıç göstermiş. 


İsmet Özel’in tanımladığı millet esasen tek kişiliktir ve o tek kişi de İsmet Özel’dir. Asimile olunarak bile dâhil olunamayacak bir millettir İsmet Özel fikriyatındaki millet. Ancak bir potansiyel bir hain, anlayıştan, zekadan ve bilgelikten mahrum bir “parya” olarak İsmet Özel’i konuşunca dinleyen dev bir kulak (anlayan değil haddinizi bilin) yazınca okuyan birer göz olarak gerekli “teba” kimliği ile İsmet Özel’in muhitinde yer alma şansına sahip olabilirsiniz. İsmet Özel konuşurken ve yazarken anlaşılmadığını, yalnız kaldığını vurgulayarak aranızdaki mesafenin aşılmazlığını zaten tartışılmaz bir şekilde ortaya koyar. O biriciktir, tektir, yegânedir.


yazının devamı: http://www.suavikemalyazgic.com/ismet-ozel-parya-ariyor

Celal Tan ve Ailesinin aşırı acıklı hikayesi

Onur Ünlüden Beklentimiz mi yüksek, yoksa bu işte bir şeyler mi eksik?

Onur ünlü henüz sinemaya başlamamışken, yani şair Ah Muhsin Ünlü olduğu zamanlardan bilirim. Şiirine veridğim kredi nedeni ile  Polis ve Güneşin Oğlu filmlerine de gitmiştim. Onur ünlü alışılageldik sinema dilinin yerine şiirinde yaptığı gibi, absürde varan kurgu ile şaşırtmayı,sarsmayı deniyor.

Celal Tan ve Ailesinin aşırı acıklı hikayesi, Polis ve Güneş'in oğullarının izinden gidiyor. Sıradan, sistemin sıradanlaştırdığı insanların hayatında birdenbire ortaya çıkan ters durumlar. Hayatla ve sistemler yüzleşmeler. Bu filmde aile kurumu ile yüzleşiyor yönetmen. Celal Tan karaketirinin hakkını fazlası ile vermiş Selçuk yöntem. Genç ve güzel karısını öldürmesi ile başlıyor hikaye. Sistemin erkeklere ahir ömürlerinde vadettiği genç ve güzel kadın imgesi..

Köksal Engür,(ki sesi ile bizi yıllardır büyülemiş bu aktörü keşke sinemada daha fazla görebilsek) bu filmde de karşımızda, bir ayağı çukurda Celal Tan'ın arkadaşı Hukukçu profesör. Onur ünlü kişilerin din ve öte ile bağlantılarına da  Poliste cami avlusunda Abdussamet dinlettiği gibi, bu filmde de ölümü bekleyen adama namaz hocası ile gönderme yapıyor.

Tabiiki unutlmaz sahne Celal Tan'ın ödül alırken kürsüdeki yaptığı rutin bayık konuşma esnasında ağız dolusu ettiği küfürler.

Yine de filmden ayrılırken daha önceki filmlerden aldığım tadı alamadım. Film bende tamamlanmamış hissi uyandırdı.

Johnny Cash den Hurt,I hurt myself today to see if I still feel

Johnny Cash'ın ölmeden önce kaydettiği şarkının aslı, Nine inch Nails'e ait, ama şarkı ruhunu ve kıvamını ahir ömründeki Cash te bulmuş.   chuck palahniuk'un kitabı yazarken, david fincher'ın da filmi çekerken en çok dinledikleri şarkı buymuş. hatta şarkının girişindeki "i hurt myself today to see if i still feel" dizeleri, palahniuk'un fight club'ı yazarken en çok etkilenip, üstünde en çok düşündüğü laf olmuş. Orta Amerika'dan bir bozlak desek yerimidir?

Sözleri:

i hurt myself today
to see if i still feel
i focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but i remember everything
what have i become?
my sweetest friend
everyone i know
goes away in the end
you could have it all
my empire of dirt
i will let you down
i will make you hurt
i wear my crown of shit
upon my liar's chair
full of broken thoughts
i cannot repair
beneath the stain of time
the feeling disappears
you are someone else
i am still right here
what have i become my sweetest friend
everyone i know
goes away in the end
you could have it all
my empire or dirt
i will let you down
i will make you hurt
if i could start again
a million miles away
i would keep myself
i would find a way

Kemal Varol, Küfran Şiiri

Erbainden sonra beni bu denli sarsan kavrayan şiir okumamıştım. Aynen paylaşmak isterim. 

Küfran o rahvan atları anlaşılır kılan sabahlarda göğsü kasvet sayrılarıyla çarpışıp delişmen çocuklarını azdırırken dünya şehrin çarşılarından esen telaş hıçkırıklarla akşamı karşılayan bir aldanış gibi babamın incinmiş sesine çökerdi. yatağına ilk kez akan bir nehrin hırçınlığıyla karın kapadığı rayları temizleyendi babam. bir nasihatin başlangıcındaki parmağı hep tehdit, bütün oğulları kaçgöç, herkesin yalnız klarnet çalarken duyduğu kendinin öksüzü ıslak bir adam. benzemem, diye düşünürken müsvedde oldum ona. bütün bozgunlara malik bir adamdı babam mahzenlerde sakladığım kitaplar kadar müphem. eski gazetelerle dönerdi akşamları yani ki posta katarlarının artıkları.. okuturdu akşamların camlara çarpan geniş sesiyle. oysa renksiz gazetelerdi çeken bizi yani yıldız paylaşan üç kardeş devlet ve babamızdan korurduk kitaplarımızı. çünkü, sabahına sorardı şehir: kimdi duvarlara bu kızıl harfleri düşürenler.. kavmim kadar ümmiydi babam ya da herkes kadar sis. dağılır bu kirli yarış, diye düşünürken yekun oldum ona. bilmediğim bir rabbin secdesine çağırırken beni suya inen gözlerin tedirginliği sanırdım onu. çünkü anlamazdı kimse raylar boyunca hıçkıran bir adamın bir boşluğa içinden konuştuğunu maraz gecelerini. çünkü yalnızlık eski kıbleydi doğu’da kendimizin kapısını çaldıkça başlayan küfran. çünkü boşaltılmış köylere umarsızca bakan babam katarlar boyunca gözyaşı şişelerini görmezdi o, karın kapadığı rayları temizleyendi sadece yorulunca klarnet çalan, trenlere. yürürüm, diye düşünürken müebbet oldum ona. gözlerim sarındığım yazlar için ıslakken onun sefer taslarında kaynamış taşlar, önünde, gidemediği arafat dağı solgun takvim yaprakları cebinde.. her akşam kurulan bir saatti babam. öldürdüklerinde namazını kılan acıya vakıf bir adam. sırtından kayan hırkasını okşarken bana yeter sanırdım içimdeki haya taşı. oysa herkes adak, her şey ses’ti doğu'da. bu sözle dirilip bu sözle yaklaşırdım sırtındaki hançere babasız büyüyen babamın oğulsuzluğuna dokunurdum. ummam, diye düşünürken sebep oldum ona. (yaban olaydım gelirdim merhamet sathına içimdeki bu fazla yaldızı döker makas değiştiren trenlerin permilerine sığınarak uzak çocuklarıyla konuşurken hep sesi titreyen babamın ilmini anlardım o zaman: ey bulanık geçmiş, onun gam oğulları neden babalarla bu kadar sus çocuklar.) çırpınan bir saralının, durulduktan sonra dünyaya fırlattığı o mahzun bakış gibi, babasına halef olan her çocuğun bir şerden kopardığı parsa gün gelir ona da serap olur, diyendi babam. o zaman şakaklarımdaki parmaklar sadık değildi kursağımda daralan bu sözün anlamına. çünkü lazım gelirdi ki hiç bir söz bizi töhmet altında bırakmasın ya da kurulanmasın çocukluktan arta kalan gözyaşları.. babam kuytu konuşur ve susardı. katrana bulanmış bir ağacın aleviydi o. dönmem, diye düşünürken tavaf oldum ona. kıssalarla büyüyen bir yol eriydi babam yanlış bir hayatın doğrusunda ısrar. istasyon çeşmelerinin üşüyen suları gibi o fer gözlerden gideli çok o çorak toprak ezel birbirimizin ayazında bir ibre ve hata: her baba aslında bir imadır oğluna. mevsimler, yıllar ve hayat ah, böyle böyle geldim huzura. çiğnedim babamın sancı sırtını gittim raylarda unutulan hikayelerin kahrına. ben o dişi taşların oyuklarında duaydım artık. alışır, alışır, diye düşünürken merak oldum ona. kilitlenen dişlerimi açmak için bir seda kadına vardım sonunda. oysa, hummayla kıvranırken babamın yastığıma bıraktığı gazozlar gibi köpürmüştüm aşklara: başka biri seyrediyor gözlerinde sanki bazen kaç kişi - derdi o üzünç kadın. bir başıma geçerdim ölüm mülkü vefa topraklarını sabır çekerdim ağzımdan dökülen veda sularına. soluksuz bir sabahın ayazında uzun ve ıslak mühürlerle dönerdim sonunda. fermandır: babayla bozgun her çocuk hoyrattır elbet aşklarına. çünkü zamansız yolcuya susar kavşaklar. dedim, dedim ve revan oldum ona haddim bilsem, yorgun sazlıklardan bir hırka için geçmezdim. ah, anlardım: sokaklar evlerden de helak. bütün gece yağmurda ıslanmış bir köpek gibi boynumu sebepsiz bir boşluğa uzatarak bir duvar dibine tüneyip konuşurdum elbet: babam neden bizden önce kalkardı sofradan.. ama artık geç bağışlanma dilemek ondan çünkü kara örtüler atılırken üstüme canıma kesilen paralar da heba. hiç gitmedim kendimden uzağa, diye düşünürken sıla oldum ona. göğü ne kadar hatmetsem varamazdım artık asayla yürüyen bir babanın efkarına. varamazdım, çünkü gördüm: yaşlandı babam bulanık sulara benzeyerek. silinmiş el yazmaları, boynundaki teslim taşı, her cuma evimizden çıkan yetim yemekleri kadar ferahtı giderek azalmış öfkesine.. laf körüğü dünya: yaşlandıkça neden yalvaran kabirler gibi bakardı babalar. neden! diye düşünürken medet oldum ona. ezber bir dille uzandım sayfalara umarsız tepeler, suyu azalmış hürmetler dolandım sabah ezanları kadar kimsesizdim artık. oysa nasıl da yalandı geçtiğim ayetler bunca küf, bunca batık ve sır neyi söylerdi marifet miydi sümbüllerle açılan sesimin örgüsü beni ehven-i şer’den öteye götürür müydü takatsiz dillerin esvabını yırtan menkıbeler küllenen bir ocağın başına oturtup babama o giz sözleri söyletir miydi yeniden: günüm ve zamanım nerdeyse orda tamamım nerdeyse şer meleklerim orda hazırım.. rüzgarda dalgalanan bir perde kadar dokunaklıydı onca aleve susan babamın gözleri. bakmam, diye düşünürken nişan oldum ona. yıllarla hatırladım: kaza ve bela ondan yanaymış eski zaman. kabuğuna alışmış bir yaraya yeniden ilişmenin hazzı gibi yaşlandıkça anılar ona yorgan: keçesine sarınıp dağları uyuttuğu şehri hınzır bir ıslıkla geçtiği gençliğinin haram günleri, ürperdikçe ağlayan babam.. ne bir şarkıya nefes kaldı onda ne rabbin dağlarında heves. bütün çocuklarına gizli gizli ağlayan bir kolun sancısı oldu zamanla. sabaha karşı, mağlup trenlerin sarı istasyonlara yanaşması gibiydi babam. herkesin kulak kesildiği bir sala oldu sonunda. unuturum, diye düşünürken mürekkep oldum ona: artık buruşuk bir çarşaf gibi dağılan yüzüne bakınca duydum ancak: anneler erken ölümlerine yakın sevilir babalar. Ocak Haziran 2001 Sürenbağ

Kemal Varol

İtibar Dergisi Kasım 2011 sayısı, sıkı şiirlerle geldi

Uzun süredir, edebiyat dergilerinden uzak kalmış ve takip edemez olmuştum. Geçenlerde bir buluşma için vakit öldürme amacı ile girdiğim kitapçıda tesadüfen İtibar dergisine rastladım. Adını ilk defa duyuyordum. Künyesindeki ve içindeki yazarlara bakınca hemen aldım dergiyi. Hatta aşka gelip 10a yakın dergi alıp eve kendimi zor attım.

Çok sayıda edebiyat dergisi arasında bir çok derginin hevesli genç yazar/şair grupları tarafından çıkarılığı malumdur. Bazı dergilerin ise nispten usta kalemlere ev sahipliği yaptığı ve kalburüstü eserler yayınladığı, tabir caizse diğer dergilere yol gösterdiği vakidir.İtibar dergisinin bu anlamda yol gösterici bir dergi olmasını umuyorum.
Özellikle şiirlerin oldukça etkileyeci olduğunu belirtmek isterim.


Şiirlere gelince, Süleyman Çobanoğlu'nun Elcik isimli şiirli, arı duru dili ile dikkat çekiyor, ve şu dizelere bize Yunusça bir tad veriyor

Hiç ölmeyen o yalvaç,
O susamış,bahtiyar
Gölden döndük az evvel
Balığı türlü oynar


İbrahim Tenekeci, Bensiz Gittiğin Yerler isimli şiirinde ölümden ötelerden sesleniyor,

Akşamın annesi vardır babası
Belkide incecik arkadaşları,
Ölürsün o vakit, nasılsın olur
Ey kalbim, anladın mı?

Ahmet Muratla yapılan röportajın genç şairler/şiire henüz başlayanlarca mutlaka okunması gerektiğini düşünüyorum, Ahmet Murat şairlerimize musallat olan kibir illetine bulaşmadan hilm sahibi bir kalem olarak konuşuyor.